Paraguay'dan Bolivya'nın Sucre şehrine yolculuk

Paraguay’dan Bolivya’nın Sucre şehrine yolculuk gibi yolculuklar, bazen gittiğin yerlerden çok, içinden geçtiğin anlara dönüşür. Bizim Paraguay’dan ayrılıp Bolivya’nın kalbine, Sucre’ye doğru yaptığımız yolculuk da tam olarak böyleydi.
Her kilometre, her durak, her yüz ve her nefes… bir masalın parçası gibi hafızamıza işledi.

Sitemizin ana sayfasına dönmek isterseniz, ana sayfaya buradan ulaşabilirsin.

🌿 1.BOLİVYA’YA İLK ADIM: VILLA MONTES’E DOĞRU

Paraguay’dan ayrıldığımız o sabah, gökyüzü hafif pusluydu. Sınırı geçer geçmez karşımıza çıkan derme çatma askerî kontrol noktası, yolculuğun ruhunu en baştan gösteriyordu: Bu yol sade, gerçek ve süssüzdü. Ne levhalarla süslenmiş modern bir geçiş, ne de düzenli bir sınır kapısı… Sadece rüzgârın gölgesine sığınmış küçük bir yapı, birkaç asker ve tozun içinde hafifçe sallanan bir Bolivya bayrağı. Pasaportlarımız kontrol edildi, birkaç soru soruldu ve Andlara giden o uzun yol bizi içine aldı.

Bolivya’nın ilk kilometreleri, Paraguay’ın devamı gibiydi: Düzlükler… hafif çalılıklar… uzaklarda titreşen sıcağın buğusu… Sanki dünya henüz bir dağa dönüşmeye karar vermemişti.

Uzun bir yolculuktan sonra Villa Montes’e vardık. Burası Chaco’nun ortasında, sade ama hareketli bir kasabaydı. Sokaklar canlı, insanlar telaşlı, hava sıcak… Önce para bozdurduk; çünkü Bolivya’ya özgü o klasik kontrol gişeleri daha yoldan belli oluyordu. Yol boyunca uzanan kontrol noktaları hem belge soruyor hem de küçük ücretler alıyordu.

Villa Montes’te kısa bir mola verip, soğuk bir içecekle yorgunluğu attık. Sonra motorun sesini yeniden duyduran anahtar çevirdi…
Ve yol gerçek anlamda başlamış oldu.

🏔 2.DAĞLARIN GÖLGESİNDE: TARABUCO’YA YÜKSELİŞ

Paraguay’dan Sucre’ye giden yolda dağlara ilk yükselişimiz Villa Montes’ten ayrıldıktan kısa süre sonra başladı. Sanki yer kabuğu yavaşça kabarıyor, dünya kendini yeniden şekillendiriyordu.

İlk virajlar geldi…
Sonra ikinciler…
Sonra sonsuza giden kıvrımlar…

Ve bir anda düz Paraguayan toprakları geride kaldı, Bolivya’nın efsanevi yükseltileri başladı. Toprak yollar… kıvrım kıvrım dağ geçitleri… derelerin oyduğu vadiler… Her şey daha vahşi, daha doğal, daha sessizdi.

Gece çöktüğünde yolun rengi değişti. Farların aydınlattığı birkaç metre dışında dünya tamamen karanlıktı. Bir polis kontrol noktasının kenarında durduk ve arabada uyuduk. Andların soğuk gecesiyle ilk tanışmamız buydu.

Sabahın erken ışığında yola devam ettik ve bir süre sonra kırmızı çatıların, renkli kıyafetlerin, dar sokakların olduğu o büyülü kasabayı gördük:

Tarabuco.

Hikâyemiz hakkında daha fazla okumak istersen, Hakkımızda sayfamızı ziyaret edebilirsin.

🎨 3.TARABUCO: BOLİVYA’NIN RENKLİ KALBİ

Tarabuco’ya girmek, sanki bir masal kitapçığının içine girmek gibiydi. Bolivya’nın en otantik kültürü burada yaşıyordu hem de tüm sadeliğiyle. Yaklaşık 3.200 metre rakımda kurulu bu kasaba, yüksek And havasını daha ilk adımda hissettiriyordu.

Kadınlar, geleneksel dokumadan yapılmış çok renkli kıyafetleriyle sokaklarda yürüyordu. Şapkaları, desenleri ve duruşları yüzyıllardır değişmemiş bir kültürün izlerini taşıyordu.

Pazar yerinde dolaşırken, toprağın ve taşların kokusu tezgâhlara karışıyordu. Tatlılar ve yemekler, sade ama çok lezzetliydi.
Bu şehrin mutfağı da kültürü gibi: abartısız, gerçek ve samimi.

Tarabuco, Bolivya’nın ruhuydu. Andların rüzgârı saçlarımızı savururken, hayat burada sanki daha ağır akıyordu.

Tarabuco’nun merkezindeki kilise ve çan kulesi — Plaza’daki Bolivya armasını taşıyan anıt.

Plaza’daki Bolivya armasını taşıyan anıt — Tarabuco’nun merkez parkındaki yerel kahraman heykeli

Tarabuco’nun merkez parkındaki yerel kahraman heykeli — Ev yapımı dondurma satan yerel satıcı.

Tarabuco pazarında yerel yemek tezgâhı — Tarabuco’da çan kulesinin yükseldiği ana cadde.

Pazar sokağında Tarabuco’nun günlük hayatı.

Tarabuco’da çan kulesinin yükseldiği ana cadde — Tarabuco pazarında yerel yemek tezgâhı.

Ev yapımı dondurma satan yerel satıcı — Tarabuco’nun merkezindeki kilise ve çan kulesi.

🏛 4.SUCRE: BEYAZ ŞEHRİN IŞIĞI

Tarabuco’dan ayrılıp yeniden dağların arasına girdik. Virajlar devam etti ama yol daha düzenli bir hâl aldı. Akşamüstü gökyüzü pembeye dönerken, Bolivya’nın resmî başkenti Sucre karşımıza çıktı. Yaklaşık 2.800 metre rakımda kurulu olan şehir, daha ilk anda yüksekliğin serin ve hafif havasını hissettiriyordu.

Evet, çoğu kişi bilmez: Bolivya’nın anayasal ve resmî başkenti Sucre’dir. Bembeyaz evleriyle ünlü olduğu için “La Ciudad Blanca” yani Beyaz Şehir diye anılır.

Airbnb’deki eve yerleşir yerleşmez aklımıza bir görüntü geldi: Yol üzerinde ızgarada balık pişiren Bolivyalı kadınlar… Geri dönüp büyük bir ızgara balık aldık. O gece yorgunluğumuzla birlikte o balığı yedik ve şehrin sessizliğine daldık.

Sucre’nin gecesi, yüksekliğin o hafif serinliğiyle ruhumuzu dinlendirdi.

🌄 5.RECOLETA’NIN TEPESİNDEN SUCRE’YE BAKMAK

Ertesi sabah Sucre’nin en ünlü noktasına gittik:
Mirador de la Recoleta.

Burası şehrin üstüne kurulmuş bir balkon gibidir. İki çan kuleli Iglesia de la Recoleta, geniş taş avlusu, ortasındaki eski çeşmesi ve nefes kesen manzarasıyla insanı hem geçmişe hem bugüne bağlar.

Altımızda uzanan Sucre… Bembeyaz evler… Kırmızı kiremit çatıların uyumu… Kolonyal mimarinin hiç bozulmadan bugüne kadar gelişini izlemek insanı derinden etkiliyordu.

Bu şehir sadece bir başkent değil; Bir tarihin içinden bugüne yürümüş bir ruh gibiydi.

Mirador de la Recoleta meydanı, kilise ve çeşme ile Sucre manzarası — Mirador de la Recoleta’nın geniş avlusu: beyaz kilise, eski saat kulesi, çeşme ve Sucre’ye bakan kemerli teras.

Recoleta tepesinden Sucre’nin kırmızı çatılı evleri ve çevresindeki dağlar — Recoleta tepesinden Sucre’ye panoramik bakış: kırmızı çatılar, uzak dağ silueti ve ağırlaşan bulutlar.

Recoleta’dan Sucre şehir merkezi ayrıntılı manzara — Şehrin kalbi yukarıdan: Sucre’nin toplandığı vadide binalar, kilise kuleleri ve dar sokaklar.

Recoleta meydanındaki taş kaide üzerindeki güneş saati yakından görünüm — Recoleta’daki tarihi güneş saati: yüzyıllardır aynı avluda zamanı gösteren taş bir anı.

Recoleta’dan aşağıya inen taş döşeli dik sokak ve uzakta Sucre manzarası — Recoleta’dan şehre inen dik taş sokak: ufka kadar uzanan çatılar ve Andların yumuşak silueti.

🕍 6.SUCRE’NİN KALBİNDE KAYBOLMAK: KOLONYAL SOKAKLAR

Recoleta’dan merkeze doğru inerken, Sucre’nin ünlü sokakları karşımıza çıktı. Beyaz badanalı evler, siyah ferforje balkonlar, küçük kapılar, dar taş yollar…

Bu sokaklar, 1800’lerden bugüne kadar hiç değişmemiş hissi veriyor. Her kapı bir hikâye taşıyor, her balkon sanki eski bir şarkıyı mırıldanıyor.

Sucre’de yürümek, tarihte yürümek gibi bir şey.

Sucre tarihi merkezinde panoramik bir sokak görünümü

Sucre’nin beyaz kolonyal binalarıyla ünlü tarihi merkezine geniş panoramik bir bakış.

Sucre merkezi beyaz koloniyal yapılar arasında bir cadde

Sucre sokaklarında yürüyen insanlar ve kolonyal mimari

Sucre'nin dar ve eğimli kolonyal sokaklarında araçlar ve yayalar

Sucre kolonyal merkezinde binalar arasında bir cadde manzarası

Sucre’nin kolonyal ruhunu yansıtan sokaklar: beyaz cepheler, demir balkonlar, taş yollar ve And kültürünün gündelik hayatla iç içe geçtiği anlar.

⚰️ 7.CEMENTERIO GENERAL: ŞEHRİN EN SESSİZ ANLARI

Şehrin en şaşırtıcı yerlerinden biri, Cementerio General de Sucre Sucre’nin ünlü mezarlığıydı.

Girişten itibaren farklı bir dünya başlıyor.
Sessizlik, ağırlık ve saygı…
Üç ve dört katlı mezar duvarları…
Çocuk mezarlığı…
Çiçeklerle süslenmiş küçük pencereler…
Güneşin beyaz duvarlardan sekişi…

Bu mezarlık, Bolivya kültürünün ölüm ve yaşam arasındaki ince bağı nasıl gördüğünü gösteren canlı bir miras.

8.CASTILLO DE LA GLORIETA: SUCRE’NİN MASALDAN ÇIKMIŞ PEMBE ŞATOSU

Sucre’nin kolonyal sokaklarında dolaştıktan ve şehrin ruhunu içine çektikten sonra, rotamızı şehrin biraz dışındaki çok farklı bir yere çevirdik:
Castillo de la Glorieta.

Bu pembe renkli şato, Sucre’nin beyaz mimarisinin ortasında adeta bir masal diyarı gibi duruyor. Şehri çevreleyen tepelerin arasında, bir anda karşınıza çıkıyor ve insanı şaşkına çeviriyor.

Castillo de la Glorieta, 19. yüzyılın sonunda zengin bir çift olan Francisco Argandoña ve Clotilde Urioste tarafından yaptırılmış.
İkisi de Bolivya aristokrasisinin en güçlü isimlerindenmiş ve kendilerine yakışacak bir ev isteyen çift, Avrupa’daki saraylardan ilham alarak bu şatoyu tasarlatmış. Bu nedenle şato, tek bir mimari tarzı değil birçok stili bir araya getiriyor:

Şatonun avlusunda yürürken sanki zamanda geziniyormuşsun gibi hissediyorsun.
Duvarların pembe rengi güneşte daha da parlıyor, taşların dokusu eski dünyanın sesini fısıldıyor. Bir köşesinde dik bir kule gökyüzüne uzanıyor,
Diğer köşede yuvarlak hatlı bir yapı şatonun zarafetini tamamlıyor. Arka planda Bolivya’nın dağları yükseliyor, şatonun tüm büyüsünü çevreliyor.

Castillo de la Glorieta, sadece bir mimari yapı değil: Zamanın içinde donmuş bir rüya.

Castillo de la Glorieta’dan vadinin panoramik manzarası — Castillo de la Glorieta’nın kulesinden vadinin panoramik manzarası.

Castillo de la Glorieta – dış cephe — Castillo de la Glorieta’nın pembe cephesi.

Francisco Argandoña heykeli — Francisco Argandoña ve çocuklar heykeli.

Balo salonu tavan süslemeleri — Şatonun süslü tavanı ve balo salonu.

Teras manzarası — Şatonun terasından vadinin manzarası.

9.CAL ORCK’O: DİNOZORLARIN AYAK İZİNDE

Ertesi gün şehrin dışındaki en heyecan verici yere gittik: Parque Cretácico de Sucre yani ünlü Diozor Parkı.

Burada dünyadaki en büyük dinozor ayak izi duvarı bulunuyor. Cal Orck’o denen dev kayalık yüzeyde yüzlerce dinozor izi, milyonlarca yıl öncesinden bugüne ulaşmış durumda.

Grup grup içeri alınıyordu. Biz de sıraya girdik, tur zamanımız gelince diğer turistlerle birlikte içeri girdik. Dinozor heykelleri, sert kayalık patikaları ve fosil yüzeyleri arasında yürümek inanılmaz bir deneyimdi.

Andların yükseklerinde, milyonlarca yıl önce yaşamış bir dünyanın izleriyle yan yana yürümek…
Bu yolculuğun en unutulmaz anlarından biriydi.